Gisterenochtend was ik aan het ontbijten met een hele toffe Amerikaan uit Californië. Hij was bezig met een wereldreis. Zijn doel? Alle 7 continenten bezoeken binnen een jaar - ook Antarctica!
Daniel, had net zijn ‘TEFL’ papieren gehaald (Teaching English as a Foreign Language) en daarmee mag je in vele landen wereldwijd lesgeven. Het is een ideale manier om lesgeven en reizen te
combineren. Dit is een online cursus die rond de 300 euro kost. Een leuke tip voor mijn leerlingen als zij ooit een gap year willen doen. Anyway, Ik had best wel een heftige discussie met deze
Daniel. En het ging over mijn Nederlandse leerlingen. Nederland vs. Amerika. Kom maar op!
De aanleiding van onze discussie had ik eerlijk gezegd niet helemaal aan zien komen. Terwijl wij onze scrambled eggs aten, ontving ik van een leerling uit Nederland een berichtje. Het las
als volgt: ‘Hoi Mr oovie! Allemaal leuk en aardig al dat reizen van u, maar u bent ons toch niet vergeten zeker?! Grtzxx!’ Ik moest gelijk lachen en Daniel vroeg om uitleg. Nu moet je dit stukje
proberen te lezen met een Amerikaans accent in je achterhoofd. Dat komt altijd twee keer zo hard aan. ‘Do your pupils send you text messages? That is ridiculous man!’ ‘Yes I communicate a lot
with my pupils,’ was mijn antwoord. Dit was volgens Daniel ‘totally not done man. You could be put in prison for that shit!’
Ik vond zijn reactie wel jammer, want ik had een goede click met deze jongen en ik dacht dat wij over lesgeven echt op één lijn zaten. Toen ik wat rustiger was, realiseerde ik me dat dit
natuurlijk per land verscheeld. Lesgeven gaat bij mij niet alleen over stof overbrengen. Sterker nog, voor mij is dat het minst belangrijkste onderdeel van mijn werk. Woordjes en grammatica leren
de leerlingen toch niet tijdens een lesje van 50 minuten in een lokaal. Ik heb altijd heel veel contact gehad met mijn kids, maar ook met hun ouders. Tijdens mijn reis heb ik veel berichtjes
ontvangen van leerlingen en ouders. Nu zou je denken dat ik daar totaal niet op zit te wachten, maar het maakt de afstand naar huis juist minder groot.
In de afgelopen week hebben leerlingen (en ouders) het eerste rapport ontvangen van het nieuw schooljaar. Ik heb er 14 gezien van 3 verschillende scholen. Sommige leerlingen schieten meteen
in de stress en laten thuis niks zien. Sommige leerlingen lopen een stuk zelfverzekerder naar oma en opa om traditiegetrouw hun welverdiende zakgeld te innen. Sommige mentoren nemen de tijd om
een inspirerend berichtje onderaan te zetten, sommige ook niet. Daar wil ik even snel bij stil staan. De mentoren die niks hebben geschreven - dit kan aan twee dingen liggen en ik heb ook gelijk
hele simpele oplossingen voor jullie; 1. Je hebt het te druk gehad om iets te schrijven of 2. Je snapt niet helemaal wat je taken zijn als mentor. De oplossingen; 1. PRIORITEITEN STELLEN.
Het kost je misschien een uurtje van je precious time en oplossing 2. Zoek een andere functie.
Ook al doen kinderen daar heel stoer over – het betekent veel voor hen om even terug te lezen hoe trots één van de docenten is op de behaalde resultaten.
Ik ga het checken in periode 2 he……
Terugkomend op het appje tijdens het ontbijt met onze vriend Daniel. Dit berichtje kwam uit één van mijn favoriete klassen die ik les heb gegeven in het verleden. Ik ga geen namen noemen en ook
geen klassen en ook geen school, want daar doe ik andere leuke klassen, leerlingen en scholen te kort mee. Gek genoeg was dit zo’n klas waar vele collega’s van zeiden; ‘pfff wat is dat een
rotklas zeg en er zitten alleen maar rotkinderen in.’ Deze uitspraak gaan we ook gelijk even ontleden. Ten eerste; waarom wordt er altijd naar de klas gekeken wanneer zij ‘rot’ doen? Waarom
kijken wij docenten niet een keer wat wij anders kunnen doen? Misschien heeft die klas een speciale aanpak nodig? Misschien hebben die kinderen juist iets meer ruimte nodig in plaats van dat wij
er alleen maar tegen schreeuwen dat zij stil moeten zijn? Is dat nou zoveel moeite….?
Ten tweede, om nou te zeggen dat er alleen maar rotkinderen in een klas zitten lijkt me wat overdreven, toch? Dat betekent 30 stuks. Allemaal rot. Ga toch weg man. Ook de mensen die dit soort
dingen roepen mogen van mij een nieuwe functie of zelfs een nieuwe baan gaan zoeken.
In deze klas zat ook één van mijn favoriete leerlingen. Docenten die zeggen dat ze geen favoriete leerlingen hebben, ze liegen! In mijn geval zijn dat meestal de kinderen die op de achtergrond
helemaal shinen. Of de kinderen die 1 minuut op tafel staan te dansen en daarna weer kei hard werken. Of de kinderen die gewoon andere kinderen lief hebben. Of de doorzetters. Of de kinderen die
initiatief toen, maar ook weer niet te teveel. Ik weet het niet haha! Het ligt ook een beetje aan gevoel blijkbaar.
Terug naar die ene bijzondere leerling. In deze klas zat dus een jongen die in klas 1 zijn moeder was verloren aan kanker. Hartverscheurend was het. Hij kwam een week lang bij mij uithuilen na
zijn lessen (ja hij kwam gewoon naar school toe). Ik maakte me best wel zorgen om hem, maar hij vond op een gegeven moment ergens de kracht om zijn verdriet om te zetten in geluk. Ik weet niet
hoe, maar hij kreeg het voor elkaar. Hier heb ik tot deze dag nog steeds heel veel bewondering voor. Ik kan me geen dag herinneren dat hij daarna chagrijnig of down is geweest. Hij zat altijd met
een huge smile naar mijn verhalen te luisteren en hij kreeg de klas altijd aan het lachen met zijn aanstekelijke positiviteit. Y. choukran, ik heb veel van jou en jouw klas geleerd
jongen.
Zoals jullie weten ben ik mijn spullen aan het inpakken om terug te komen naar Nederland. Het wordt een bijzondere tijd bij ons in huis. Papa komt terug uit Dubai. Mama komt terug uit Engeland.
Mijn broertje komt terug uit België. Ik kom terug uit Zuid Afrika en mijn jongste broertje moet weer wennen aan deze drukte thuis! Man, wat heb ik er zin in. Het hoogtepunt? Mama’s Christmas
Dinner. Zij bereidt dan een hele tafel vol met gerechten die Grandma vroeger voor ons klaar maakte in Engeland. Op boxing day eten wij de leftovers en smaakt het misschien nog beter
dan op dag 1. I can not wait!
Nou kom ik zo meteen niet thuis als een soort wijze guru of wat dan ook, maar ik ben mezelf tijdens het reizen op zekere momenten wel tegen gekomen hoor. Het verhaal wat ik net vertel van
die leerling Y. is natuurlijk iets moois om mee te nemen naar kerst en iets wat ik echt heb geleerd in het prachtige Zuid Afrika. Hier weten de Zuid Afrikanen ook negativiteit en verdriet om te
zetten in geluk en liefde. Gisteren zei een nieuwe vriend van me uit de Townships; ‘Tim jij hebt hier echt een groot verschil gemaakt in een korte tijd.’ Ik moest spontaan huilen. Meestal komen
dat soort complimenten niet helemaal bij me binnen, maar om dit te horen van een jongen die echt uit de sloppenwijken komt, kwam hard aan. Dat ga ik in ieder geval proberen in 2018. Minder
sukkelen over die kleine dingen en denken aan de mensen die echt niks hebben. Ik heb nu echte shit gezien en daar zijn mijn probleempjes niets bij.
Ik wil iedereen die mijn blogs leest via deze manier een hele fijne, liefdevolle kerst wensen. Met wie je het ook gaat vieren; geniet ervan. Ik weet dat mijn berichten soms een beetje overdreven
overkomen, maar ik ben nu eenmaal een jongen met zijn heart on his sleeve. Alle lieve reacties tijdens dit hoofdstuk van mijn reis betekende veel voor me. Ik zie jullie hopelijk in de 5
weken dat ik thuis ben! Daarna gaat chapter 3 beginnen. The USA!! Daar ga ik Daniel opzoeken om te kijken hoe hij met zijn leerlingen omgaat….
Merry Christmas everyone.
Lots of love,
The Travelling Teacher
§
Reactie schrijven