Ook al gaat alles hier in Zuid Afrika in een slakkentempo, zijn mijn eerste twee weken voorbij gevlogen. Ik heb in een eerder
geschreven blog uitgelegd dat ik juist van een wat chillere samenleving hou, maar dit is weer net iets anders dan het poco poco van Bonaire. Ik ga in deze blog mijn best proberen te
doen niet teveel over Zuid Afrika te vertellen. Dat klinkt misschien vreemd, maar ik heb daar drie redenen voor; 1. Ik zit hier pas 5 minuten 2. Er valt nu al zo fucking veel te vertellen
over dit land 3. Er valt nog zo fucking veel te ontdekken. Later meer dus!
Waar ik al wel over ga vertellen is de stad waar ik nu tijdelijk ga wonen; Port Elizabeth. De stichting waar ik nu voor werk komt aan bod. En dan misschien nog het belangrijkste; ik ga uitleggen
waarom mijn droom langzamerhand begint uit te komen.
So here we go. De komende twee maanden zit ik dus in het gigantische Zuid Afrika - Port Elizabeth om precies te zijn. PE ligt aan de kust van de The Eastern Cape en het staat bekend
als The Windy City of The Friendly City onder de Zuid Afrikanen. Windy en friendly is het zeker, maar het is ook een stad met meerdere gezichten. Ik ga een paar
schokerende statistieken benoemen om dit te onderbouwen, maar ik wil niet dat jullie gelijk een negatief oordeel creëren. Zuid Afrika is echt een wereld binnen één land en dat maakt het juist een
land van extreme. Terug naar Port Elizabeth.
- In PE is 40% van de bevolking werkeloos. Bij ons in Nederland ligt dit onder de 5%.
- In PE is er op dit moment een Water Crisis campagne gestart vanwege een te kort aan water. Dit is niet perse vanwege de droogte, maar 40% van het water gaat verloren aan kapotte leidingen. Je
mag hierdoor maar 1 keer per twee dagen douchen (2 minuten) en alle zwembaden zijn leeg.
- Ondanks de gratis antiretrovirale middelen, liegen de HIV/AIDS statistieken er niet om. In PE heeft tussen 20-25% van de mensen HIV/AIDS.
De grote man van Zuid Afrika, Nelson Mandela, heeft in het verleden geroepen; ‘Let there be work – bread- water and salt for all.’ Dat is op dit moment niet terug te zien in Port Elizabeth
Nelson....
Waarom wil ik niet dat jullie een slecht beeld krijgen van deze stad ondanks deze cijfers? Er wordt heel hard gewerkt in PE. Niet alleen door de mensen die hier wonen, maar ook door stichtingen
en verschillende instanties. Ik heb echt het gevoel dat ik in een warm bad terecht ben gekomen. Deze uitspraak wordt vaak veel te snel gebruikt, maar in dit geval is het echt zo. Ondanks
dat vele niks hebben, is er toch een gevoel van hoop. Deze hoop haalt de bevolking grotendeels uit de kerk en afgelopen week ben ik mee gegaan naar een dienst. Het is lang geleden dat ik
naar zo’n leuk ‘feestje’ ben geweest en deze jongen houdt van zijn feestjes. Nou is het niet zo dat ik zo meteen als een gelovige man terug kom, maar de samenhorigheid in de kerk heeft echt iets
aanstekelijks. Ik stond met iedereen te zingen en te dansen alsof wij allemaal één grote familie waren. De mensen hier in Port Elizabeth gaan niet zo maar opgeven en dat proef je in de lucht. Ik
voel me nu al thuis.
De stichting waar ik de komende tijd ga helpen heet ‘Ready4Life’. Ik ben hier niet terecht gekomen vanwege mijn promofilmpje, maar door mijn beste maatje van onze stichting in Terheijden, Bram
Franken. Hij heeft samen met zijn vriendin, Elise, een fotoboek gemaakt van hun reis in Zuid Afrika. Normaal gesproken kots ik dat soort boekjes uit, maar dat boekje gecombineerd met de
aanstekelijke enthousiasme die Bram en Ellie altijd hebben, zijn de redenen waarom ik hier nu zit.
Mijn contactpersonen bij Ready4life heten Jacco en Janny. Jacco is de CEO van de stichting en Janny is de olie in de R4L machine. De stichting zet zich grotendeels in voor de vele kansarme
kinderen van Port Elizabeth. Toen ik eerst van R4L hoorde dacht ik; This is right up my street. I was right.
Wat ga ik voor R4L betekenen? Jacco heeft gevraagd om de Nederlandse studenten te ondersteunen met hun Engels. Daarnaast ga ik ook enkele studenten coachen en begeleiden op hun stage. De meeste
studenten komen van het NHTV in Breda, dus de anekdotes over ‘Het Stammaneke’ en carnaval zijn al over tafel gevlogen.
Naast de bijlessen heb ik ook werk gevonden in de Townships. Dit zijn de woongebieden aan de rand van de stad, waar duizenden mensen naar toe zijn getrokken tijdens de apartheid. Je kunt
het vergelijken met de bekende sloppenwijken. In de Townships heb ik samen met Janny een weeshuis gevonden, waar 30 kinderen samen met hun pleegmoeders wonen. Het huis heet The House of
Resurrection Haven. Hier ga ik de kinderen helpen leren lezen en schrijven in het Engels. Om 13:30 haal ik de kinderen van school in een grote pick-up en breng ik ze terug naar het huis.
Dat voelt goed jongen. De andere ouders groet ik al alsof ik bij de zeggewijzer* of de zonzeel* sta te wachten. Ik kijk nu al over dat schoolplein met een bepaalde trots; Ja dat zijn al
mijn kids ja! Haha… Ik krijg nu alweer een glimlach op mijn gezicht als ik eraan denk.
Vanaf een jonge leeftijd heb ik niet echt mensen gehad waar ik naar opkeek. Dat bedoel ik niet zielig of arrogant hoor, maar ik ben gewoon niet zo snel onder de indruk. Tuurlijk, als ik vroeger
een profvoetballer ontmoette was ik meteen overstuur. Ik was ook, zoals al mijn maatjes, gruwelijk verliefd op Baby Spice van de Spice Girls, maar om nou te zeggen dat ik echt
opkeek naar andere… mwaa…..
Waar ik al wel een tijdje naar opkijk zijn bepaalde mannen uit mijn dorpje in Nederland - Terheijden. Dit zijn de vaders die hun prachtige kinderen op school of op de plaatselijke
sportverenigingen afgooien en ophalen. Ik zie de Weijters, de de Peijpers, de Ruttens, de de Vriesjes, de Verdaasdonkjes (zo kan ik wel even doorgaan) lopen of fietsen en dan denk ik; Ja, dit
wil ik later. Het maakt mij al trots om hun te zien fietsen, kan je na gaan! Hup! Een kind voorop een kind achterop. GENIETEN. Ik zal mezelf gelijk even snel indekken. Ik heb ook
super veel respect voor alle moeders die dit doen hoor ;) Ik associeer mezelf alleen sneller met die papa’s van het ‘durp’.
Nu ervaar ik dit dus zelf een klein beetje hier in Zuid Afrika. Het lijkt alsof de puzzelstukjes van mijn droom bij elkaar beginnen te komen. Ik kan er alleen nu niet te lang bij stil
staan. Over een uurtje staan de kids op het schoolplein te wachten op de pick-up. I will never be late for a moment like that. Seeing those faces reminds me what I’m doing this for.
Nog even snel over de kinderen in The House of Resurrection. Zij zijn allemaal geboren met HIV. Snap je nu een klein beetje wat ik bedoel? Ik had dit totaal niet door en kreeg het pas na
een week te horen. Er hangt hier iets in de lucht. Elkaar willen helpen. Hoop naar een betere toekomst. Plezier maken. Live life like it could be your last day. Ik ben behoorlijk onder de
indruk merken jullie wel…
Liefs uit Port Elizabeth. Liefs van een hele blije, dankbare Travelling Teacher.
Reactie schrijven
Ivo (donderdag, 02 november 2017 16:46)
���
J Voogt (donderdag, 02 november 2017 22:14)
Tim ik vraag mij af wat er gedaan wordt om H I v te voorkomen, en zijn er medicijnen voor al die mensen , ik betwijfel dit. Tim zo te zien heb je het geweldig naar je zin , houden zo en maak van die kinderen allemaal docente grapje. Jack
Monique (vrijdag, 03 november 2017 07:30)
Wat goed te horen dat je het naar je zin hebt. Ik wil nog veel meer weten over je kleine vrienden. Liefs monique
Britt (vrijdag, 03 november 2017 11:48)
Gaaf! Respect! Keep up the good work!!
Cees Bossers (vrijdag, 03 november 2017 14:25)
Geweldig Timmie; respect!!!
Keep in the good work
Ellen (vrijdag, 03 november 2017 18:24)
TIM, wat ben ik super trots op jou, wat een mooie en aangrijpende verhalen kan jij schrijven. De verhalen zijn echt mooi om te lezen, dikke knuffel, en nog een fijne leerzame tijd�gr.ellen
Mario (vrijdag, 03 november 2017 18:34)
Tim, wat een mooi verhaal. Echt leuk om te lezen!
Je zou hier iets meer mee moeten gaan doen.. Al aan het bundelen en in een boek uitbrengen gedacht?
Ga zo door jongen, geniet van de indrukken die je opdoet!