Het is maar een spelletje

Matchday

Noun (zelfstandig naamwoord)

The day on which a particular sporting fixture, especially a football match, takes place.

Het is zaterdag ochtend en ik ben om 7 uur klaar wakker. Vandaag staat er heel iets anders op het programma. Het is namelijk matchday. Voor alle onderwijs mensen die niet geïnteresseerd zijn in voetbal; jullie kunnen nu beter overschakelen naar de pagina van foto’s of eerdere geplaatste blogs lezen. Op zaterdag staat namelijk alles in het teken van voetbal in Groot Brittannië. Daar groei je als kind mee op. HEER-LIJK! 

Mijn Schots maatje David en ik reizen samen naar het Zuiden onder het genot van koffie en bacon butties. Ik vind koffie vies, maar ik zeur niet. Ik voel me weer even Schots. Het landschap om ons heen is adembenemend (zie foto) en ik doe echt mijn best om naar David’s verhalen te luisteren, maar ik haak af. Voor de mensen die nog nooit in Schotland zijn geweest; het is een soort mix van Lord of the Rings en Harry Potter. Magisch dus. 

David en ik gaan vandaag naar de wedstrijd tussen Heart of Midlothian (wat een naam hè) en Aberdeen, onze club. De twee clubs spelen in Murrayfield en voor de mensen die Murrayfield niet kennen, dit is het nationale rugby stadion van Schotland.  Dat past echt perfect bij deze twee clubs, want man wat is het spel matig. De Aberdonians hebben een gezegde: ‘when in doubt, kick it out!’ Ik kan je vertellen, deze spelers zijn vaak in doubt. Het gaat in Schotland alleen maar over duels winnen – tweede ballen – koppen – forse tackles- en zo vaak mogelijk f*ck roepen. In ieder geval niet de tikkie-takkie – positiespel – acties maken en 1 keer raken wat wij gewend zijn Nederland. 

Ik ga niet teveel over de wedstrijd praten, want a. Ik ben echt niet goed in het analyseren van wedstrijden en b. De uitslag was 0-0. Waar ik wel even over wil praten zijn die Schotse voetbalsupporters. Ik heb nog nooit zoveel boze, gepassioneerde, agressieve mensen gezien per vierkante meter. Na de 29ste f*uck en de 19e c*nt stop ik maar met tellen. Nu weet ik weer waar ik dat vandaan heb in mijn spel. In ons vak zie ik ineens veel jonge kinderen zitten en ik begin me een beetje te schamen. Let me explain. 

Terheijden 

In ons dorpje Terheijden, hebben wij een voetbalclub bestaande uit +/- 400 leden. Toen ik 15 was ging ik hier voetballen en ik werd in de B2 van Willem Tempelaars gezet. Geweldig vond ik het. Ik scoorde aan de lopende band en ik maakte gelijk veel vrienden. Laten we eerlijk zijn; als je met een bal overweg kan, maak je snel vrienden! Anyway, snel genoeg kwam ik in hogere elftallen. Enigszins vond ik het jammer dat ik big Willem en mijn maatjes moest verlaten. Anderzijds kwam ik nu in teams met bijvoorbeeld Nikica, mijn Kroatische voetbalmaatje van vroeger. Hij is de beste voetballer waar ik mee heb gespeeld. Wij konden elkaar blindelings vinden. Hij met zijn schitterende aanname en techniek - ik het vuil werk opknappen. Just the way I like it . 

Ook al streden wij bij Terheijden vaak tegen degradatie, waren wij wel echt een team. Ik zat bijvoorbeeld naast Bart Bierens in de kleedkamer. Bierens was geen geweldige voetballer, maar wel echt een teamplayer en hij had echt hart voor ons, de jonkies. Daar hield ik van, want dat stukje had ik ook in Schotland geleerd. Don’t mess with our boys! 

Bij Terheijden heb ik veel toffe dingen mee gemaakt, maar ook mindere leuke dingen. Onze beker journey met Kees Damen zal niemand van die lichting vergeten. Sjoerd Hop stopte toen penalty na penalty. Wat een baas! Ook zal niemand het jaar vergeten toen een trainer spelers stiekem achter onze rug betaalde! Ik snap het nu nog steeds niet... In dat jaar stopte er ook zo’n 8 spelers. In die tijd ben ik erachter gekomen dat mijn natuurlijke vertrouwen in het goede van een mens helaas niet altijd terecht is. Maar ach, ook dat was weer een wijze les voor mij. Olof van der Heijden en Jack Voogt hielpen mij hiermee. Daarna nam ik het ook allemaal veel minder serieus. Waar ging het nou in godsnaam allemaal over?! 

Trainerschap

In deze tijd is het heel moeilijk om trainer te zijn. Tegenwoordig staat voetbal niet meer op de eerste plek. Vriendinnetjes, studie, werk, zelfs feestjes. En terecht ook. Ik heb er soms spijt van dat ik het allemaal zo serieus heb genomen. Ik kan me nog goed herinneren dat wij een keer een degradatie wedstrijd  speelde op een zondag in Rijsbergen. Als cappie wilde ik mijn boys scherp zetten dus plaatste ik een motivatie bericht in de groepswhatsapp. Nikica en een paar andere reageerde om 04:00 ’s nachts ‘komt goed cappie hahaha’. Op dat moment vond ik het jammer - nu kan ik daar echt om lachen. Groot gelijk hadden ze! Dat stukje passie voor het voetbal is echt iets wat ik van die gekke Schotten heb geleerd. With your heart on your sleeve. We shall not be moved. Bloed zweet en tranen. Na vandaag weet ik weer hoe het zit. Het blijft gewoon een spelletje hoor boys, maar matchdays blijven wel fucking heerlijk!